Restauratie Opel Manta B GT/E: Waarom de restauratie van deze Opel 10 jaar duurde

Je vergeet je eerste liefde nooit, zoals het gezegde luidt, en dat geldt ook voor je eerste auto. Het is dan ook niet verwonderlijk dat er een wijdverbreid fenomeen bestaat onder oldtimerliefhebbers: op een dag rijden ze aan in een oldtimer die een intens déjà vu-gevoel oproept, althans bij familieleden en oudere vrienden. Voor Joachim Heß uit Oberdischingen bij Ulm was het een Opel Manta B.

Begin jaren 80 deed hij zijn eerste ervaringen op met autotransport met een GT/E in Monza Blue Metallic, Opel-kleurnummer 235, in een kopie van de eerste versie met een 1,9-liter cilinderinhoud, die van 1975 tot 1977 werd gebouwd. Een zeldzaam exemplaar: van de in totaal 563.500 Manta B's die tussen 1975 en 1988 werden gebouwd, waren er slechts 37.011 uitgerust met de 1,9-liter injectiemotor die ook al in de Manta A GT/E had gediend.

De meeste G/TE's uit de B-serie, evenals de GSi die ze in 1984 verving, werden geleverd met een tweelitermotor, vijf pk krachtiger, en met hydraulische klepstoters in plaats van stelschroeven voor de klepspeling. "Lange tijd twijfelde ik telkens als er een 1900 GT/E te koop kwam", herinnert Joachim zich. Maar deze aanbiedingen, die sowieso niet vaak verschenen, werden in de loop der tijd steeds zeldzamer. Momenteel zijn er volgens de Bundesautomobiledienst (BGM) nog maar iets meer dan 110 exemplaren van de oudere GT/E over. Joachim Heß: "Op een dag werd duidelijk dat de prijzen voor bruikbare exemplaren dreigden te blijven stijgen, dus ik greep die kans gewoon."

Of hij de beste van alle kansen heeft gegrepen, valt nog te bezien, maar als man van actie is Joachim niet het type om met spijt terug te blikken. De start bracht zeker een eerste hindernis met zich mee: de Opel stond geparkeerd in Werne, ten noorden van Unna in het zuiden van het Münsterland, bijna een dagreis van Joachims huis en werkplaats, en moest medio 2015 met een aanhanger worden opgehaald.

De Manta had door een ongeval schade aan de voorkant en een vervormde langsligger opgelopen en stond al meer dan 20 jaar stil. De restauratie begon na een eerste inventarisatie eind 2015. In de tussentijd waren de belangrijkste te vervangen plaatdelen en een tweede Manta als sloopauto verworven, die laatste vooral als donor voor de gesloopte voorkant.

Het was niet verrassend dat bij het demonteren van de GT/E een aanzienlijke hoeveelheid roest werd ontdekt. ​​Bovendien was de vervorming door de frontale botsing ernstiger dan aanvankelijk verwacht. Ook bleek dat verdere schade aan de achterkant nogal onzorgvuldig was gerepareerd. Het mechanische systeem gaf in ieder geval hoop; de motor liep direct, maar de brandstofleidingen waren volledig poreus en moesten worden vervangen.

Het uitvoeren van de noodzakelijke plaatwerkreparaties bleek een uitdaging. Bij elke demontage kwamen nieuwe beschadigingen aan het licht en werden talloze mislukte reparaties gevonden aan de Manta, die als "ongelast" werd verkocht. Joachim vat het samen: "De auto was een complete roestbak. Maar je groeit met de uitdagingen."

Een lijst met reparaties leest als een who's who van de verschillende carrosseriedelen van een auto. Het dak was in ieder geval vrij van gaten en de deuren waren in acceptabele staat. Er werden reparaties uitgevoerd aan de voorkant, A-stijlen, raamlijsten, binnen- en buitendorpels, vloerpanelen, binnen- en buitenwielkasten, zijpanelen, achterpaneel – hebben we iets gemist?

De voorspatborden waren een onderwerp op zich. Blijkbaar waren er tijdens de bouw (of afhankelijk van het voertuig) af en toe afwijkingen in vorm en afmetingen, waardoor van de zeven bestaande spatborden rechts en links er drie niet pasten; ze staken ofwel verder uit dan de deur of zorgden voor slechte naden. Joachim heeft daarom met wat voorhanden was aan elkaar gelast en gelast totdat alles eindelijk paste. Al met al duurde het vier jaar voordat de carrosserie eindelijk naar de spuiterij kon.

In eerste instantie leken er minder problemen te zijn met de mechanica. De motor werd gedemonteerd en opgemeten, en na kleine aanpassingen weer gemonteerd, het stuurhuis werd gereviseerd en de vervormde vooras werd vervangen door een gebruikt onderdeel. De revisie verliep niet geheel probleemloos, maar was uiteindelijk wel voltooid. De onderste veerplaten van de achteras waren doorgeroest en moesten vervangen worden. Uiteindelijk werden alle onderdelen weer gemonteerd, en ook dit leverde een paar onverwachte uitdagingen op.

De koplampen bijvoorbeeld waren samengesteld uit een mengelmoes van oude originele onderdelen, waarvan sommige alleen bruikbaar waren als glas, andere als reflector of zelfs als behuizing. Het spreekt voor zich dat veel van de andere componenten van het interieur, de elektrische, mechanische en carrosseriecomponenten geplaagd werden door onverwachte problemen en kwesties; een volledige beschrijving hiervan zou buiten het bestek van dit artikel vallen. Een paar eigenaardigheden van de aandrijflijntechnologie moesten nog worden opgelost; degenen met minder geduld zouden al wanhopig zijn geweest over één – laat staan. Uiteindelijk kreeg de Manta een officiële goedkeuring via een individuele inspectie en een oldtimerrapport.

In juni 2020, ruim vijf jaar na de aankoop, werd de auto voor het eerst in gebruik genomen. Eind goed, al goed, zou je denken, maar: "Nadat de Manta was geregistreerd, ging hij meteen in de remmen", vertelt Joachim. De achteras had een lek bij de inlaat, er spoot brandstof uit de vierde cilinder en de brandstofpomp bouwde nauwelijks druk op.

Na de reparatie ging alles goed. Lekken, elektrische storingen en mechanische problemen volgden elkaar op, terwijl de stemming omsloeg en het weer omsloeg. Uiteindelijk begaf de motor het en was een complete revisie nodig. Er volgden nog meer avonturen, maar nu, bijna tien jaar na de aankoop, rijdt de Manta als een zonnetje, zoals we met eigen ogen hebben kunnen zien. Misschien gaat het wel zoals het hoort: op een gegeven moment komt alles eindelijk goed.