Dlaczego Puchar Świata w Rugby 2025 zmieni zasady gry

Puchar Świata w Rugby Kobiet 2025

Miejsce: Anglia Data: 22 sierpnia - 27 września

Relacja: Każdy mecz pomiędzy Anglią, Szkocją, Walią i Irlandią będzie transmitowany na żywo na kanale BBC One lub BBC Two, a każdy mecz będzie transmitowany na żywo na kanale BBC iPlayer oraz stronie internetowej BBC Sport i w aplikacji BBC Sport. Relacje będą dostępne na kanałach BBC Radio 5 Live, Sport Extra, stronie internetowej i w aplikacji BBC Sport.

Sue Day nigdy nie wygrała Pucharu Świata w Rugby Kobiet jako zawodniczka.

Brała udział w trzech edycjach – w 1998, 2002 i 2006 roku – i za każdym razem była częścią reprezentacji Anglii, która ostatecznie wychodziła poza strefę pucharową.

Jednak po zamianie krótkich spodenek na kostium, w końcu udało jej się przywieźć Puchar Świata do domu.

Pełniąc funkcję dyrektora operacyjnego, Day była częścią drużyny rugby football union, która w 2019 r. przekonała World Rugby do przyznania organizacji Pucharu Świata w Rugby Kobiet 2025 Anglii.

„Ci z Państwa, którzy tam byli, pamiętają słynne przemówienie Sue Day” – powiedział w tym tygodniu Alex Teasdale, dyrektor wykonawczy RFU ds. rugby kobiet.

Powiedziała: „Trzymajcie się nas. Zobaczycie coś innego. Będziemy mogli zapełnić ten stadion. Usłyszymy hymn narodowy śpiewany o oktawę wyżej, ponieważ przyciągnie on inną grupę demograficzną. Poprowadzimy ten turniej w sposób, który popchnie tę grę do przodu”.

Mowa o stadionie Twickenham. W tamtym czasie perspektywa ta wydawała się absurdalna.

Największa widownia, jaką Anglia zgromadziła na meczu Pucharu Sześciu Narodów kobiet, wyniosła 4674 kibiców, którzy odnieśli zwycięstwo nad Francją w Doncaster w lutym 2019 roku.

Nawet gdy dwa lata wcześniej Red Roses brały udział w finale Pucharu Świata w Rugby Kobiet w Belfaście, na ich meczu z Nową Zelandią pojawiło się nieco ponad 17 000 kibiców.

Pojemność stadionu Twickenham wynosi 82 ​​000 miejsc.

Skalować się do takiej skali? W nieco ponad sześć lat?

Wydawało się, że to jedna z tych wątłych obietnic, jakie zwykle składa się w dokumentach przetargowych.

A jednak.

We wtorek pojawiły się wyprzedane transparenty na mecz finałowy 27 września. Zainteresowanie jest tak duże, że World Rugby uważa, że ​​Allianz Stadium mógłby być wypełniony dwa lub trzy razy.

Administratorzy sportu regularnie wskazują na ambitne plany, wielkie skoki naprzód i stale rosnące trendy. Ale to transformacja w mgnieniu oka.

Dziesięciu z 23 zawodników, którzy zagrali w Doncaster przed publicznością mniejszą niż 5000 widzów i byli zachwyceni frekwencją, znalazło się również w kadrze Anglii na Mistrzostwa Świata w tym roku.

Day, którego Football Association przejęła w kwietniu 2024 r., miał rację także co do reszty.

Ten turniej różni się od wszystkich poprzednich kobiecych mistrzostw świata.

Ostatnio w Nowej Zelandii mecze odbywały się na trzech obiektach o łącznej pojemności 180 000 widzów.

Na Mistrzostwa Świata w Anglii w 2025 roku będzie osiem obiektów o łącznej pojemności 470 000 widzów.

Sprzedano ponad 375 000 biletów, czyli trzy razy więcej niż sprzedano w Nowej Zelandii trzy lata temu.

Minęły już czasy, gdy drużyny dzieliły ze sobą hotele i siłownie.

Mimo że turniej zostanie rozszerzony z 12 do 16 drużyn, każda z nich będzie miała własną bazę, a 30 drużyn zostanie rozmieszczonych w całym kraju.

Pasażerowie podróżujący na długich trasach do Anglii mogli skorzystać z podniesienia standardu do klasy biznes.

Dla tych, którzy znaleźli się w centrum uwagi, dostępne jest wsparcie w zakresie zdrowia psychicznego i ochrona przed nadużyciami w mediach społecznościowych.

Turniej śledzi pięć razy więcej akredytowanych mediów. Rekordowa sprzedaż biletów, gościnność i możliwości sponsoringu przekroczyły zakładane przychody komercyjne turnieju jeszcze przed pierwszym meczem.

Ale jest różnica zarówno w tonie, jak i skali.

Hymny będą o oktawę wyższe.

Kibice rugby kobiet są młodsi i w większym stopniu składają się z kobiet niż kibice rugby mężczyzn. Więcej z nich chodzi na mecze z rodzinami.

Kobieca piłka nożna stała się obiektem niespotykanego wcześniej zainteresowania.

Dzieje się tak częściowo dlatego, że zawodnicy również rzucili piłkę w innym kierunku.

Najczęściej cytowanym przykładem jest Ilona Maher, amerykańska gwiazda mediów społecznościowych.

Jednak jest jedną z wielu zawodniczek, które prowadzą dowcipną, ludzką konwersację ze swoimi fanami i całym światem.

Zawodniczka angielskiej defensorki Abby Dow i jej hiszpańska odpowiedniczka Claudia Perez wymieniały się breloczkiem, ręcznie narysowanym portretem i koszulkami na zewnątrz po swoim meczu w zeszłym miesiącu. To był nieodparty przykład.

„Jest coś naprawdę wyjątkowego w sposobie, w jaki kobiety świętują nasz sport” – powiedział Brett Robinson, przewodniczący World Rugby.

„To coś wyjątkowego. Ich osobowość i pokora to coś, czego wielu z nas, mężczyzn, mogłoby się od nich nauczyć, szczególnie w grze zawodowej”.

Sally Horrox, dyrektorka działu rugby kobiet w World Rugby, która wcześniej pracowała w piłce nożnej i netballu, zgadza się z tym.

„Myślę, że osobowość sportsmenek, nie tylko rugbystek, może być zupełnie inna” – powiedziała.

„Sposób, w jaki podchodzą do sportu, z radością, energią, ekscytacją i humorem”.

Horrox twierdzi, że Anglia 2025 to szansa na konsolidację rozwijającego się sportu i wyniesienie rugby kobiet na nowy poziom przed przyszłymi Pucharami Świata w Australii w 2029 r. i w Stanach Zjednoczonych w 2033 r.

„Z pewnością nadszedł czas” – dodała. „Nadszedł czas na rugby kobiet, na kobiecy sport. Jesteśmy częścią szerszego ruchu społecznego i sportowego i jesteśmy z tego dumni, ale myślę, że to wydarzenie zmieni przyszłość rugby.

„Bardzo ważne jest, abyśmy jak najlepiej wykorzystali szansę, która stoi przed nami teraz, w ciągu najbliższych sześciu tygodni”.

Niektórym ta cała otoczka może utknąć w gardle.

Podczas gdy gospodarze i faworyci, Anglia, zbierają owoce dużych inwestycji w kobiecy program rozgrywek, przygotowania Szkocji są utrudnione przez spór kontraktowy między zawodniczkami a związkiem zawodowym.

Walia przeszła przez podobne wydarzenia latem ubiegłego roku po skandalu seksistowskim w Walijskim Związku Rugby

Wiele krajów dysponuje jeszcze mniejszym budżetem, a różnice w wynikach między profesjonalistami i amatorami są niemal pewne.

Poza boiskiem wciąż jest wiele do zrobienia.

Chociaż od ostatniego Pucharu Świata w Rugby odsetek kobiet na stanowiskach trenerskich podwoił się, to tylko w trzech z 16 reprezentacji narodowych kobiety pełnią funkcję trenerów.

Jeden z nich – Francuz Gaelle Mignot – jest również częścią umowy o współpracy jako współtrener.

Jednakże, ogólnie rzecz biorąc, historia turnieju rysuje się w lepszym kierunku.

Kiedy w zeszłą sobotę reprezentacja Anglii wzięła udział w ceremonii powitalnej w Sunderland, miała przy sobie małą pamiątkę tego faktu.

Na podszewce ich kurtek, na plecach, małą czerwoną czcionką widniały nazwy wszystkich poprzednich Czerwonych Róż, które musiały zmierzyć się z mniej sprawiedliwymi i mniej znanymi rozgrywkami.

Wśród nich była Sue Day, Czerwona Róża numer 73.