Żegnamy Michelle Duff: zdobyła tytuł Mistrzyni Świata pod imieniem Mike, po czym przeszła operację zmiany płci.

Świat motocyklowy opłakuje byłą motocyklistkę Michelle Duff, która zmarła z powodu choroby w wieku 86 lat. Przed zmianą płci w 1987 roku, kiedy nazywano ją Mike, była zawodniczką najwyższej klasy: jej najlepszym sezonem był 1965, kiedy zajęła drugie miejsce w Mistrzostwach Świata w klasie 250 cm³, jadąc fabryczną Yamahą. Jej kolegą z drużyny był Phil Read.

Zaczął ścigać się w kanadyjskich wyścigach krajowych w 1957 roku, a swoją przygodę z mistrzostwami świata rozpoczął w 1961 roku, startując na Matchless G50 i AJS 7R, zajmując 15. miejsce w Junior TT (350) i 14. miejsce w Senior TT (500). Następnie był o krok od podium, zajmując doskonałe czwarte miejsce w wyścigu na 500 podczas GP Belgii w Spa, za Garym Hockingiem (MV Agusta), Mikiem Hailwoodem (Norton) i Bobem McIntyre'em (Norton). Nadal ścigał się bardzo rzadko z powodu braku pieniędzy. Kolejne czwarte miejsce w 1964 roku w Senior TT i szóste w klasie 350. W tym samym sezonie został oficjalnym kierowcą Yamahy 250: pierwsze zwycięstwo w mistrzostwach świata w Belgii w Spa (najszybsze okrążenie z prędkością 193,592 km/h, nigdy wcześniej nikt nie pokonał tak szybko ćwierćlitrowego motocykla) przed Redmanem (Honda), Shepherdem (MZ), Robbem (Yamaha) i Provinim (Benelli). W 1965 roku, w swoim najlepszym sezonie, wygrał klasę 125 cm³ w Assen z dwucylindrowym, dwusuwowym silnikiem wirującym Yamahy, pokonując w sprincie motocykle Suzuki Yoshimy Katayamy i Hugha Andersona, a także zostawiając w tyle takich mistrzów, jak kolega z zespołu Bill Ivy i fabryczny kierowca Hondy Luigi Taveri. W tym samym sezonie wygrał klasę 250 cm³ w Finlandii, a także zajął drugie miejsce w amerykańskich, niemieckich, Tourist Trophy, Czechosłowacji i Ulster GP, skutecznie tracąc mistrzostwo po wycofaniu się z ostatniego wyścigu w Monza. Osiągnął również liczne miejsca na podium w klasie 350 cm³, a zwycięstwa stracił z powodu wypadków lub pecha. Duff startował w Mistrzostwach Świata MotoGP do 1967 roku, wygrywając, jak wspomniano, trzy wyścigi Grand Prix, a jako jego najlepszy wynik sezonu, w 1965 roku został wicemistrzem w klasie 250 cm³, za kolegą z zespołu Philem Readem i przed Jimem Redmanem (Honda). Oprócz trzech zwycięstw w mistrzostwach świata, osiągnął również 24 miejsca na podium mistrzostw świata i wiele innych w wyścigach krajowych. Sezon 1967 zakończył się spektakularnym wypadkiem podczas posezonowych testów Yamahy, w wyniku którego złamał miednicę i biodro, co spowodowało sześciomiesięczny pobyt w szpitalu. Następnie powrócił na tor w prywatnym wyścigu Matchless 500, zajmując trzecie miejsce w Kanadzie za Hailwoodem i Agostinim, i powtórzył swoje zwycięstwo w wyścigu Daytona 200. Duff zakończył karierę wyścigową pod koniec 1969 roku, po wygraniu mistrzostw Kanady w klasach o największej pojemności skokowej.

Po zakończeniu kariery wyścigowej i rozpadzie obu małżeństw, Duff zdecydowała się na zmianę płci. W ten sposób w 1987 roku przyjęła imię Michelle, rozpoczęła nowe życie i zaczęła pisać książki i powieści o świecie wyścigów. Wśród nich najbardziej znana na świecie jest „Historia Mike'a Duffa: Pospiesz się powoli”. Były zawodnik przezwyciężył izolację, startując, głównie swoim fabrycznym dwucylindrowym motocyklem Yamaha 250, w międzynarodowych zawodach motocyklowych vintage. Podczas rekonstrukcji wypadku w Spa w 2008 roku, Duff pożegnał się z motocyklami po wypadku przy dużej prędkości, w którym doznał kilku złamań, zapadnięcia płuca i złamania czaszki. Dla Duffa życie sprowadzało się do myśli o przeszłości, która nigdy nie powróci. Zapytany, czy od młodości chciał być kobietą, odpowiedział bez ogródek: „Nie!”, ponieważ nigdy nie mógłby robić tego, co kochał najbardziej: ścigać się.