Ik reed 390 kilometer naar een Britse kustplaats in een elektrische auto - en het was hel

Na een jaar elektrisch te hebben gereden, dacht deze automobiliste dat ze bedreven was in het gebruik van openbare laadpunten. Een recente reis onderstreepte echter hoe slecht het Verenigd Koninkrijk is voorbereid op een snelle overstap van benzine naar elektrisch in 2030.

Journaliste Victoria Chessum keerde terug van een vakantie aan de kust in Minehead, Somerset , naar haar huis in Folkestone, Kent. Google Maps gaf aan dat de reis 390 kilometer zou beslaan en ongeveer 4,5 uur zou duren zonder files of stops. Hun Mercedes EQC met 20 kentekenplaten heeft een actieradius van 388 kilometer voordat hij moet worden opgeladen, dus planden zij en haar gezin een snelle tankbeurt bij een tankstation onderweg.

Elektrische voertuigen zijn behoorlijk slim; ze waarschuwen je ruim van tevoren wanneer je batterij bijna leeg is en wijzen je de weg naar de dichtstbijzijnde laadstations, die ruimschoots aanwezig zijn langs het snelwegennet van het land. De meeste autofabrikanten bieden ook een app aan die aangeeft wanneer je auto voldoende lading heeft om je vooraf ingestelde rit te voltooien.

Victoria, journalist bij The Mirror, had een soepele reis naar Minehead en verwachtte geen problemen op de terugreis. Op de heenreis besloten ze te stoppen bij Amesbury Service Station, een modern tankstation met talloze drive-through lunchopties en oplaadpunten waarmee ze in minder dan een half uur 193 kilometer konden rijden.

Ze beweerde dat dit gemak hen ongeveer £30 kostte, een prijs die veel elektrische automobilisten bereid zijn te betalen voor snelladen. De laadpunten van GridServe waren van topkwaliteit, dus toen ze een ander tankstation met snellaadfaciliteiten zag op een iets gewijzigde route naar huis, ging ze er onschuldig van uit dat ze slechts 15 minuten zouden stoppen voordat ze hun reis zouden hervatten. Hoezeer had ze het mis.

Hun eerste stop was bij het Leigh Delamere Service Station aan de M4, waar bijna alle EV-punten bezet waren. In typisch Britse stijl verdrongen vier of vijf bestuurders zich rond de parkeerplaatsen, verwikkeld in wat een serieuze discussie leek te zijn toen ze arriveerden.

Het bleek dat deze laders tergend langzaam waren en hun snelheid nog verder afnam wanneer een andere gebruiker zijn auto aansloot. Dus, na een wachttijd van 30 minuten en een laadvermogen van minder dan 64 kilometer, besloot Victoria haar geluk te beproeven bij een ander servicepunt om snel te kunnen opladen, maar het was "tijdverspilling".

Ze werd naar de servicepunten van Chieveley geleid, nog eens 92 kilometer verderop op de snelweg, waar haar werd beloofd dat er snelladers voor hen klaar stonden. Bij aankomst werd ze echter geconfronteerd met een zichtbaar gestreste parkeerwachter en een horde rondhangende elektrische automobilisten.

Het bleek dat meerdere laders kapot waren: sommige accepteerden geen kaartbetalingen, terwijl andere niet eens doorhadden dat er auto's op waren aangesloten. Het was lastig vast te stellen of ze überhaupt werkten.

Met nog maar één laadplek over en een hulplijnnummer om te bellen, werden ze onbedoeld ambassadeurs voor Chieveley's elektrische-voertuigengemeenschap. Victoria had niet genoeg stroom om thuis te komen en het was onduidelijk of ze het dichtstbijzijnde laadstation zou halen.

Gezien hun beperkte alternatieven kozen ze ervoor te blijven staan en te hopen op het beste. Terwijl ze wachtten, circuleerden talloze elektrische voertuigen op de parkeerplaats, waarbij sommige bestuurders vertrokken toen ze andere in de problemen zagen. Auto's die dringend moesten worden opgeladen, hadden geen andere keus dan op de normale parkeerplaatsen te parkeren en te wachten.

Terwijl ze wachtten tot de pomp weer aan de praat was, ontdekten een moeder en zoon die van Heathrow Airport naar West Country terugkeerden, dat hun laadpunt ook defect was. Met nog maar 24 kilometer laadvermogen hadden ook zij geen andere keuze dan te wachten op een oplossing.

Na een soepele vlucht van LA terug naar het Verenigd Koninkrijk was hun enige reisprobleem hun elektrische auto. Na bijna een uur herkende hun oplader de auto eindelijk en leken ze eindelijk aan het opladen te zijn.

Ondanks zijn opluchting had de chauffeur ongeveer 1,5 uur verloren met opladen, waardoor een toch al lange reis naar huis met een vierjarig kind dat vatbaar was voor reisziekte, nog langer werd. Was deze beproeving nodig? Kortom, nee.

Laadpalen zijn tegenwoordig een vertrouwd gezicht bij bijna alle tankstations langs de snelweg, maar het is altijd een gok of je een langzame of snelle lader tegenkomt voordat je aankomt. Tenzij je een elektrische automobilist bent die regelmatig lange afstanden aflegt en gewend bent aan welke laders je beter kunt vermijden en welke je direct moet nemen als je haast hebt.

Net als veel andere technische apparaten gaan ze vaak kapot, raken ze defect of werken ze niet goed. Zal er een snellere herstart beschikbaar zijn bij deze openbare tankstations, gezien de duidelijke afhankelijkheid van mensen?

Keir Starmer kondigde vorige maand aan dat autofabrikanten vanaf 2030 geen nieuwe benzine- en dieselauto's meer mogen verkopen , met uitzondering van hybrides, die tot 2035 verkocht mogen blijven worden. Volgens de overheid zit de vraag naar elektrische auto's in de lift, met een verkoopstijging van 40% in maart ten opzichte van het voorgaande jaar. En deze bestuurder kan het zeker geloven.

De infrastructuur moet echter aanzienlijk worden uitgebreid, zodat snelladers overal gemakkelijk bereikbaar zijn. Voor mensen die in woonwijken wonen zonder oprit of parkeergelegenheid op eigen terrein, moeten er meer inspanningen worden geleverd om ervoor te zorgen dat ze over de benodigde apparatuur beschikken.

Voor degenen die een lange reis in een elektrische auto maken, kunnen we alleen maar hopen dat het voorval in kwestie eenmalig was.