De amfibieauto die zijn tijd ver vooruit was en vergeten in een loods belandde

Eind jaren 50 , toen de mensheid droomde van maankolonies en vliegende auto's, waagde Curtiss-Wright de sprong. Het bedrijf, bekend van de vliegtuigbouw tijdens de Tweede Wereldoorlog, besloot een radicale koerswijziging te maken en zijn luchtvaartexpertise toe te passen op alledaags vervoer. Zo ontstond de Air Car 2500, een prototype amfibievoertuig dat de grens tussen asfalt en water zou doen vervagen.

De Air Car 2500, ontworpen in samenwerking met Studebaker-Packard, was allesbehalve discreet: dubbele koplampen, een cabriodak, extra grote bumpers en een cabine die eruitzag als iets uit een sciencefictionfilm. Hij bood plaats aan vier personen en het ontwerp deed meer denken aan een vliegende schotel dan aan een conventionele auto.

Maar het echt revolutionaire aspect zat onder de carrosserie. Hij was uitgerust met twee Lycoming-motoren van 180 pk, die vier enorme ventilatoren aandreven. Deze creëerden een luchtkussen van 25 tot 38 centimeter, genoeg om het voertuig van de grond te tillen en met een snelheid van ongeveer 60 km/u over land en water te laten zweven.

Het probleem was dat dat het enige was wat hij goed kon – zweven – alleen onder ideale omstandigheden. Op oneffen oppervlakken of ruw water werd de Air Car instabiel, moeilijk te besturen en vrijwel onmogelijk te remmen. Hij zweefde letterlijk oncontroleerbaar, overgeleverd aan de traagheid, waardoor het een even onvoorspelbaar als gevaarlijk voertuig werd.

Aanvankelijk toonde het Amerikaanse leger interesse. In 1960 werden twee eenheden aangeschaft voor operationele evaluatie. Het idee was om een lichtgewicht amfibievoertuig te ontwikkelen dat zich door moeilijk terrein kon bewegen tijdens de Koude Oorlog. Maar nadat ze ontdekten dat het niet door een simpele kuil kon, lieten ze het idee binnen een jaar varen.

Curtiss-Wright gaf niet op. Ze probeerden het project geschikt te maken voor civiel gebruik met kleinere, slankere versies. Ze namen zelfs een prototype mee naar het circuit van Daytona om de aandacht van het publiek te trekken. Maar de combinatie van lawaai, traagheid en slechte wendbaarheid bezegelde zijn lot. Meer dan een experiment werd het nooit.

Tegenwoordig zijn er nog maar twee exemplaren van de Air Car 2500 over, beide in de Verenigde Staten. Eén staat tentoongesteld in het Army Transportation Museum in Virginia, de andere staat vergeten in een pakhuis in New Jersey. Toch heeft dit voertuig in de loop der tijd de status bereikt van meer dan een technologische mislukking. Het was een moedige poging om te breken met de gevestigde orde en zich een andere toekomst voor te stellen.

Curtiss-Wright probeerde het nooit meer. De opkomst van de straalmotor liet hem achter in de luchtvaart, en zijn uitstapje naar de auto-industrie was meer een vlucht vooruit dan een strategie voor de toekomst. Maar de Air Car 2500 blijft een tijdcapsule, een herinnering dat te groot dromen soms niet het probleem is. Het probleem is niet durven.