Afscheid van Michelle Duff: ze won wereldkampioenschappen onder de naam Mike en onderging daarna een geslachtsverandering.

De motorwereld rouwt om de voormalige Canadese Grand Prix-motorcoureur Michelle Duff, die op 86-jarige leeftijd overleed aan een ziekte. Vóór haar geslachtsverandering in 1987, toen ze nog Mike heette, was ze een topcoureur: haar beste seizoen was 1965, met een tweede plaats in het wereldkampioenschap 250cc op een fabrieks-Yamaha met Phil Read als haar teamgenoot.

Hij begon in 1957 met racen in Canadese nationale races en begon zijn wereldkampioenschapsavontuur in 1961 met een Matchless G50 en een AJS 7R, 15e in de Junior TT (350) en 14e in de Senior TT (500). Vervolgens kwam hij dicht bij het podium met een uitstekende vierde plaats in de 500 tijdens de Belgische GP in Spa achter Gary Hocking (MV Agusta), Mike Hailwood (Norton) en Bob McIntyre (Norton). Hij racete nog steeds maar weinig vanwege geldgebrek. Nog een vierde plaats in 1964 in de Senior TT en een zesde in de 350. In hetzelfde seizoen werd hij officieel Yamaha 250-rijder: eerste wereldkampioenschapsoverwinning in België in Spa (snelste ronde met 193,592 km/u, nog nooit eerder had iemand zo snel rondgereden in een kwartliter) voor Redman (Honda), Shepherd (MZ), Robb (Yamaha) Provini (Benelli). In 1965, zijn beste seizoen, won hij de 125cc-klasse in Assen met de Yamaha tweecilinder tweetakt rotatieschijfmotor. Hij versloeg daarmee de Suzuki's van Yoshima Katayama en Hugh Anderson in de sprint en liet kampioenen zoals teamgenoot Bill Ivy en fabriekscoureur Luigi Taveri van Honda achter zich. Datzelfde seizoen won hij de 250cc-klasse in Finland, samen met tweede plaatsen in de Amerikaanse, Duitse, Tourist Trophy, Tsjecho-Slowakije en Ulster GP, waarmee hij het kampioenschap feitelijk verloor na zijn opgave in de laatste race op Monza. Hij behaalde ook talloze podiumplaatsen in de 350cc-klasse, waarbij overwinningen verloren gingen door crashes of pech. Duff nam deel aan het MotoGP-wereldkampioenschap tot 1967 en won, zoals gezegd, drie Grand Prix-races. Als zijn beste resultaat van het seizoen werd hij in 1965 vicekampioen in de 250cc-klasse, achter teamgenoot Phil Read en vóór Jim Redman (Honda). Naast zijn drie wereldkampioenschapsoverwinningen behaalde hij ook 24 podiumplaatsen in het wereldkampioenschap en vele andere in nationale races. Het seizoen 1967 eindigde met een spectaculaire crash tijdens de Yamaha-tests na het seizoen, resulterend in een gebroken bekken en heup, wat resulteerde in zes maanden ziekenhuisopname. Hij keerde vervolgens terug op de baan in een privé Matchless 500, eindigde als derde in Canada achter Hailwood en Agostini, en herhaalde zijn overwinning in de Daytona 200. Duff stopte eind 1969 met racen, nadat hij het Canadese kampioenschap in de grote cilinderinhoudsklassen had gewonnen.

Na haar pensionering uit de racerij en de breuk tussen beide huwelijken, besloot Duff een geslachtsverandering te ondergaan. Zo werd ze in 1987 Michelle, begon ze een nieuw leven en begon ze boeken en romans te schrijven over de racewereld. De internationaal meest bekende hiervan is "The Mike Duff Story: Make Haste Slowly". De voormalige coureur overwon zijn isolement door deel te nemen, voornamelijk met zijn Yamaha 250 tweecilinder fabrieksmotor, aan internationale vintage motorevenementen. Tijdens een re-enactment in Spa in 2008 nam Duff afscheid van de motorfiets na een crash met hoge snelheid, waarbij hij verschillende botbreuken, een klaplong en een schedelfractuur opliep. Voor Duff beperkte het leven zich tot de gedachten aan een verleden dat nooit meer terug zou keren. Toen hem gevraagd werd of hij al sinds zijn jeugd een vrouw wilde zijn, antwoordde hij botweg: "Nee!", omdat hij nooit had kunnen doen wat hij het liefste deed: racen.