Waarom het WK Rugby 2025 het spel zal veranderen

Wereldkampioenschap rugby voor vrouwen 2025

Locatie: Engeland Datum: 22 augustus - 27 september

Verslaggeving: Elke wedstrijd tussen Engeland, Schotland, Wales en Ierland is live te zien op BBC One of BBC Two, terwijl elke wedstrijd live te zien zal zijn op BBC iPlayer en de BBC Sport-website en BBC Sport-app, met verslaggeving op BBC Radio 5 Live, Sport Extra, de BBC Sport-website en -app.

Sue Day heeft als speelster nooit het WK rugby voor vrouwen gewonnen.

Ze deed mee aan drie toernooien – in 1998, 2002 en 2006 – en behoorde iedere keer tot de groep die Engeland in de slotfase uitschakelde.

Maar nadat ze haar korte broek had omgeruild voor een pak, won ze eindelijk het WK.

Als operationeel directeur maakte Day deel uit van een Rugby Football Union-team dat in 2019 World Rugby ervan overtuigde om het WK Rugby voor vrouwen van 2025 toe te kennen aan Engeland.

"Degenen onder jullie die erbij waren, zullen zich de beroemde toespraak van Sue Day herinneren", zei Alex Teasdale, uitvoerend directeur vrouwenrugby van de RFU, deze week.

Ze zei: 'Blijf bij ons. Jullie gaan iets anders zien. We zullen dat stadion kunnen vullen. We zullen het volkslied een octaaf hoger horen zingen, omdat het een andere doelgroep aanspreekt. We zullen dit toernooi zo organiseren dat het deze wedstrijd vooruithelpt.'

Het stadion in kwestie was Twickenham. Het vooruitzicht leek destijds absurd.

Het grootste aantal toeschouwers dat Engeland tot dan toe had getrokken voor een Six Nations-wedstrijd voor vrouwen was 4.674 , na een overwinning op Frankrijk in Doncaster in februari 2019.

Zelfs toen de Red Roses twee jaar eerder in Belfast in de finale van het wereldkampioenschap rugby voor vrouwen stonden, kwamen er iets meer dan 17.000 mensen opdagen om hun wedstrijd tegen Nieuw-Zeeland te zien.

De capaciteit van Twickenham is 82.000.

Opschalen naar zo'n groot podium? Over iets meer dan zes jaar?

Het leek op het soort slappe belofte dat je vaak in aanbestedingsdocumenten ziet.

En toch.

Dinsdag gingen de uitverkoopborden omhoog voor het spektakel van 27 september. De vraag is zo groot dat World Rugby denkt dat het Allianz Stadium twee of drie keer zo vol had kunnen zitten.

Sportbestuurders wijzen regelmatig op grootse plannen, grote sprongen voorwaarts en grafieken die steeds verder omhoog gaan. Maar dit is transformatie in een oogwenk.

Tien van de 23 spelers die op speeldag voor minder dan 5.000 toeschouwers in Doncaster speelden en verheugd waren over de opkomst, zitten dit keer ook in de Engelse WK-selectie.

Day, die in april 2024 door de Engelse voetbalbond werd weggekaapt, had ook over de rest gelijk.

Dit toernooi is anders dan alle voorgaande WK's voor vrouwen.

De vorige keer vonden in Nieuw-Zeeland drie wedstrijden plaats op drie locaties, met een totale capaciteit van 180.000 mensen.

Tijdens Engeland 2025 zijn er acht locaties met een totale capaciteit van 470.000.

Er zijn inmiddels meer dan 375.000 kaartjes verkocht. Dat is drie keer zoveel als drie jaar geleden in Nieuw-Zeeland.

De tijd dat teams hotels en sportscholen deelden, is voorbij.

Ook al wordt het toernooi uitgebreid van 12 naar 16 teams, toch krijgt elk team zijn eigen thuisbasis. Er zijn 30 plekken in het land ingericht om alle teams te huisvesten.

Voor reizigers die een lange reis naar Engeland maakten, was er een upgrade naar businessclass.

Mensen die in de ongekende schijnwerpers staan, kunnen rekenen op geestelijke gezondheidszorg en bescherming tegen misbruik op sociale media.

Er zijn vijf keer zoveel media geaccrediteerd om het toernooi te volgen. De enorme kaartverkoop, de horeca en de sponsormogelijkheden hebben de commerciële omzetdoelstellingen van het toernooi al vóór de eerste wedstrijd overtroffen.

Maar er is wel een verschil in toon en omvang.

De anthems klinken een octaaf hoger.

De fanbase van vrouwenrugby is jonger en vrouwelijker dan die van mannenrugby. Een groter deel van hen bezoekt de wedstrijden als gezin.

Het vrouwenvoetbal heeft een steunpilaar gevonden die voorheen niet bestond.

Dat komt deels doordat de spelers ook op een ander veld spelen.

Het meest genoemde voorbeeld is Ilona Maher, een fenomeen op sociale media in de Verenigde Staten.

Maar ze is een van de vele spelers die een geestig, menselijk gesprek met hun volgers en de wereld in het algemeen voert.

Een onweerstaanbaar voorbeeld hiervan was de uitwisseling van een sleutelhanger, een handgetekend portret en shirts van het Engelse elftal met haar Spaanse tegenspeler Claudia Perez na hun wedstrijd van vorige maand.

"Er is iets heel bijzonders aan de manier waarop vrouwen onze sport vieren", aldus Brett Robinson, voorzitter van World Rugby.

"Het is uniek. De persoonlijkheid en nederigheid die ze met zich meebrengen, is iets waar veel mannen, met name in de professionele sport, iets van kunnen leren."

Sally Horrox, directeur vrouwenrugby bij World Rugby, die eerder in het voetbal en netbal werkte, is het daarmee eens.

"Ik denk dat de persoonlijkheid van vrouwelijke atleten, niet alleen van rugbyspelers, behoorlijk kan verschillen", zei ze.

"De manier waarop ze de sport benaderen, met de vreugde, de energie, de opwinding en de humor."

Volgens Horrox biedt Engeland 2025 een kans om een ​​opkomende sport te consolideren en het vrouwenrugby naar een hoger niveau te tillen, vóór toekomstige wereldkampioenschappen in Australië in 2029 en de Verenigde Staten in 2033.

"Het is nu zeker de tijd", voegde ze eraan toe. "Het is nu tijd voor vrouwenrugby, voor vrouwensport. We maken deel uit van een bredere, sociale en sportieve beweging en zijn daar trots op, maar ik denk dat dit evenement de toekomst van rugby opnieuw vorm zal geven.

"Het is ontzettend belangrijk dat we de komende zes weken optimaal gebruikmaken van de kans die ons geboden wordt."

Sommigen zullen de hype misschien als een verrassing zien.

Terwijl gastland en favoriet Engeland de vruchten plukken van de grote investeringen in hun vrouwenprogramma, worden de voorbereidingen van Schotland belemmerd door een contractgeschil tussen hun speelsters en de vakbond.

Wales maakte afgelopen zomer een soortgelijke gebeurtenis mee, na een seksismeschandaal bij de Welsh Rugby Union

Veel landen hebben het financieel nog moeilijker en er zijn gegarandeerd scheve scores tussen professionals en amateurs.

Er valt buiten het veld nog veel werk te doen.

Hoewel het aantal vrouwen in de verschillende coachingorganisaties sinds het laatste wereldkampioenschap rugby is verdubbeld, worden slechts drie van de zestien landen geleid door een vrouw.

Eén van hen, de Fransman Gaelle Mignot, maakt ook deel uit van een co-hoofdcoachovereenkomst.

Maar over het geheel genomen gaat de geschiedenis van het toernooi steeds verder de goede kant op.

Toen Engeland afgelopen zaterdag deelnam aan de welkomstceremonie in Sunderland, droegen ze een kleine herinnering aan dat feit met zich mee.

Aan de binnenkant van de voering van hun jassen, op hun rug, stonden in kleine rode letters de namen van alle Red Roses die eraan vooraf waren gegaan en een minder eerlijk en minder opvallend spel hadden doorstaan.

Sue Day, Red Rose nummer 73, was er één van.