Het leven in Wrexham door de onbezongen held die alles heeft meegemaakt

Los van de felle lichten van Hollywood, waren er momenten waarop Geraint Parry het Cae Ras in Wrexham verliet en zich afvroeg of de elektriciteit zou worden afgesloten.

Of dat de spoedklus aan de gebarsten leidingen door zou gaan, zodat de wedstrijd van dat weekend toch door kon gaan.

Het is misschien wel toepasselijk voor een club die deze week 161 jaar geleden haar eerste wedstrijd speelde tegen de Prince of Wales Fire Brigade, want een groot deel van de geschiedenis van Wrexham draait om het blussen van de ene of de andere vlam.

En gedurende twintig jaar was het vaker wel dan niet de secretaris van de club die aan de lijn was.

"Toiletrollen die op waren, waren altijd een favoriet," lacht de 65-jarige, de langstzittende werknemer van de club, wiens takenpakket uiteenliep van het verwerken van overdrachtspapieren, zwerfvuil opruimen, persvoorlichter zijn en alles wat daar tussenin zit.

Er werd de laatste tijd meer gediscussieerd over de salarissen en of het budget wel toereikend zou zijn voor de maaltijden van de spelers vóór de wedstrijd. Er zijn de laatste tijd meer filmscripts verstuurd dan laatste herinneringen na de komst van Ryan Reynolds en Rob McElhenney bij de club uit Noord-Wales.

Maar te midden van alle moderne drukte is Parry de glimlachende constante op de achtergrond.

De connectie met het verleden van de club gaat terug tot zijn eerste wandeling over de Mold Road als tiener, 51 jaar geleden.

Geen lokale bevolking, maar wel Welsh. De kans op een makkelijke treinreis vanuit Wirral was het begin van alles.

"Ik kan me nog herinneren dat ik een programmaboekje kocht in de clubwinkel bij de Turf, dat ik via de jongensingang 25 pence kreeg om op de Kop te staan ​​- en dat ik toen mijn ogen wijd open deed", herinnert Parry zich over die eerste ervaring in 1974, met Mickey Thomas en Joey Jones, allebei in het team dat Plymouth versloeg.

Hij ging van een gefascineerde lezer van het programma over op een mede-organisator ervan, net op tijd voor de beroemde Europese overwinning op Porto in 1984. Uiteindelijk gaf hij zijn baan als vleugelstekker in een fabriek in de lucht- en ruimtevaart op om fulltime aan de slag te gaan, toen er steeds meer clubwebsites verschenen.

"Het ging goed, maar toen verslechterden de financiën en gingen we failliet", herinnert Parry zich de gebeurtenissen van 21 jaar geleden. "Mensen in de hele club verloren hun baan en zeiden dat ik óf ontslagen kon worden, óf dat ik het wel zag zitten om secretaris te worden?"

En dan de telefoontjes. En de bezoeken aan het Hooggerechtshof. En de ontmoetingen met de Britse minister van Sport, de juridische gevechten, de degradatie uit de Football League.

"Er waren momenten waarop er protesten waren of er dingen gebeurden die zorgwekkend waren, maar je moest gewoon eerlijk blijven, ervoor zorgen dat de wedstrijd gespeeld werd en de spelers in de positie krijgen dat ze naar buiten zouden gaan om te spelen," zegt hij.

"Je denkt 'Dit is serieus', maar je kunt het bijna niet laten merken. Je moet gewoon doorgaan."

Ook toen de financiële problemen weer opdoken.

"We hadden de vergadering in Telford op een donderdag en toen werd er aan het eind gezegd: 'Kan Wrexham blijven en opzijgaan?', alsof we stoute schooljongens waren," herinnert hij zich over het moment dat de club te horen kreeg dat ze £250.000 borg moesten stellen in het weekend, anders zouden ze geen toestemming krijgen om te spelen in het seizoen 2011-2012, iets wat de club feitelijk de das om zou doen.

"De eigenaren konden destijds maar een percentage van het geld investeren, dus moesten we in een mum van tijd £ 100.000 ophalen.

Maar toen begonnen de fans het kantoor binnen te komen. Ik kan me nog herinneren dat ik met een jongetje en zijn spaarvarken naar de clubwinkel ging en ons zijn spaargeld wilde geven.

"Daar was de man met de eigendomsbewijzen van zijn huis. Dat was een goed verhaal, ook al zou de National League het niet accepteren. Maar het liet zien wat de club bedoelde en waartoe mensen bereid waren.

"Je zou ze allemaal verwelkomen, maar het zou hartverscheurend zijn, omdat je het niet kon laten zien, maar diep van binnen wist je dat het misschien niet genoeg zou zijn.

"Er zit veel geschiedenis in deze plek - de club is de op twee na oudste professionele club, het stadion is het oudste internationale stadion - maar dat telt niet als je de ponden, shillings en pence moet vinden om door te kunnen gaan."

Zoals de geschiedenis laat zien, kwamen er voldoende gewone fans opdagen om het seizoen af ​​te trappen. Geïnspireerd door deze supporters namen zij al snel de leiding van de club over.

"Je moest nog steeds op elke cent letten en iedereen hielp mee of stak een handje toe," zegt hij. "Als er weinig tijd tussen de wedstrijden zat, liet je Mike niet alleen het stadion schoonmaken, dus liep je maar op en neer over de tribunes."

"Of je belde vrienden als het sneeuwde om er met een schep naartoe te komen. We hadden een keer een erg koude winter en met Kerstmis merkte de fysiotherapeut van het rugbyteam dat de oude leidingen waren gesprongen... er stroomde water uit de spelersingang. We waren erbij, met onze handen in het ijskoude water dat overal heen stroomde, om te proberen de tribunes open te krijgen.

"Maar iedereen heeft er zijn tijd in gestoken en er hing een klik tussen ons. We gingen er gewoon voor."

Er waren de gebruikelijke klusjes: kaartjes uitgeven, de fax gebruiken op de deadlinedag en, jawel, de spoedeisende hulp bij het ophalen van de toiletrollen.

Maar er was ook hulp bij het regelen van hypotheken voor spelers, of een telefoontje van het plaatselijke politiebureau nadat een speler op een zondagochtend vroeg werd aangehouden terwijl hij aan het rijden was.

"Ik dacht altijd dat het ene telefoontje dat je mocht plegen een mythe was, maar ik heb het nu door," lacht hij. "Ik kon ze niet helpen met scoren of de bal over de vleugel passen, maar ik kon wel proberen het leven voor ze makkelijker te maken."

Het leven is nu zeker gemakkelijker, zo niet eenvoudiger, in Wrexham.

Parry was een van de fans die nerveus keken naar de financiële gevolgen van Covid, voordat het nieuws over een Noord-Amerikaanse investering van twee acteurs binnenkwam, en de surrealistische verandering die daarop volgde.

Naast het succes en de kans om terug te keren naar het tweedeklassevoetbal dat Parry als fan aan het einde van zijn tienerjaren zag, is er alles wat bij dit profiel past.

"Het wordt rustiger, maar in het begin dachten mensen echt dat Rob en Ryan regelmatig langskwamen", zegt hij. "We hadden filmscripts, levensverhalen van mensen, zochten naar investeringen of hulp bij goede doelen.

Rob ging een keer Chinees eten toen hij hier was; voor we het wisten had een heer hem een ​​boek met Chinese recepten gestuurd. Het is allemaal erg leuk. Ik had geen rechtstreekse lijn, maar de arme Humphrey Ker zat overvol met berichten of souvenirs.

Door de veranderingen en investeringen in de club is de kleinschaligheid tegenwoordig veel groter ("We hebben zoveel afdelingen - ik denk dat er meer accountants zijn dan vroeger aan voetbalpersoneel"), maar de club is blij dat de band met de club behouden blijft. Hij wijst op de emotionele betrokkenheid van Reynolds en McElhenney bij een gebied dat nu over de hele wereld bekend is.

"Het is verbijsterend om te horen hoe vaak je hier tegenwoordig accenten hoort, en dat zelfs niet op een wedstrijddag," zegt Parry, terwijl hij vertelt over een verhaal over de familie van een beginnende NFL-quarterback die onaangekondigd opdook om even een glimp op te vangen van de Cae Ras, of de cruiseschepen waarvan de passagiers een reisje naar Wrexham nu op dezelfde prioriteit stellen als de Beatles-tournee.

"Ik was laatst op een Visit Wales-congres waar touroperators uit heel Europa en Amerika aanwezig waren. Zij vertelden dat Wrexham een ​​van de meest gezochte namen op hun lijst is.

Ja, we verkopen shirts en souvenirs op de achterkant, maar het is meer dan dat. Mensen hebben het echt meegenomen en voelen zich er deel van. Het is heel nederigmakend.

Net als de jongen met de grote ogen die dat programma jaren geleden volgde.

Het is dan ook passend dat Parry is begonnen als officiële clubhistoricus, nadat hij zijn functie als secretaris ('het spel van een jongere man') had neergelegd. Hij is blij dat de papierwinkel van de FIFA voorbij is.

Iets minder druk, maar geen rust.

Met Kieffer Moore en Nathan Broadhead als de eerste internationals van Wrexham Wales in jaren, is een controle door de internationale erecommissie een welgemeende zaak voor de oude programmaredacteur.

Er zijn al gesprekken geweest met clubs uit de Premier League over wat er aangeboden kan worden op het gebied van rondleidingen en musea nu de club - en het stadion - wil uitbreiden. Ook bezoeken aan de herdenkingstuinen op andere terreinen zijn onderdeel van de planning. Parry was namelijk vaak degene die belde als families de as van hun dierbaren wilden overbrengen naar het Cae Ras.

Dat is een van de vele redenen waarom zoveel mensen, van fans tot collega's bij rivaliserende clubs, hun ogen laten oplichten als je het hebt over de man die zich ooit afvroeg of het licht wel uit zou gaan.